و حالا تو .

تو گوش بده . . . .

نيازي نيست خيره شوي به بادبادکي که دارد جولان مي دهد در اسمان بي خيالي . نيازي نيست.

من برايت مي گويم . مي گويم که بداني .

مي گويم که اگر خواستي بشنوي

بشنوي از فلفلي که هر از چند گاهي با عجله خودش را به بچه هايي مي رساند که روزي با آن ها خنديده گريه کرده و بي ريا خاطره مند شده .

من مي گويم . اين بار تو گوش بده به کسي که يک سال است عادت کرده به خاطره بازي . به اين که به جاي بغل کردن دوستان قديمي اش نوشته هايشان را بو کند و بچسباند در دل ديوار اتاقش تا هر بار يادش باشد که بودند آدم هاييي که روزي به فکرش بودند و او را فلفل صدا مي زدند .

فلفل نمکي .

سخت است از هر شنبه اي که مي آيد برنامه ريزي کني براي پانزده دقيقه . و تو فقط پانزده شصت ثانيه فرصت داري که با دوستانت حرف بزني . ديدار کني . بغلشان کني . و يک بار ديگر سوم ب اي بودن را به رخ بکشي .

تنهايي اين نيست نگين من .

تنهايي برنامه ريزي براي پانزده تا شصت ثانيه ديدار است .

تنهايي يعني خاطره بازي با يک دوست .

تو از چه مي ترسي ؟

ترس سهم من است که براي همکلاسي شدن لحظه شماري مي کنم .

زندگي را مي بيني.

من بلدم که بگويم .

دلتنگت هستم و بگويم کاش تو هم مي آمدي .

بلدم بگويم دوستتتتتتتتتتت دارم